Myanmar part 1

Lieve allemaal,

We zijn inmiddels al ruim een week in Myanmar, tijd voor een wekelijkse update!
Vanaf Mae Sot in Thailand gingen we rond 12uur naar de grens, nadat we een poging hebben gedaan Thais geld te wisselen voor de Myanmarse kyat, wat deels gelukt is... (€1 is 1400 kyat) Daarna zijn we lopend(!) de grens over gegaan, een aziatische grens was nog nooit zo makkelijk (ook al was het pas onze tweede grens ;)). We moesten ons paspoort en visum laten zien, tekenen in een register en klaar was kees! Eenmaal over de grens in Myawaddy hielp een meneer ons naar een taxi, die ons in 4 uur naar Hpa-an zou brengen. Wat bleek: we zaten met s'werelds beroemdste persoon in de auto! Er is geen minuut voorbij gegaan dat hij niet gebeld werd, en dat tijdens het roekeloze rijden, want aan handsfree bellen doen ze natuurlijk niet.. geïrriteerd zuchten bleek ook niet te helpen. Onderweg hadden we al snel door dat Myanmar heel anders is dan Thailand en An en Hill bleven zowat in de cultuurshock.. we wisten nou niet of we in India, Turkije of Thailand waren... "Gelukkig" rijden ze ook hier al gekken, dus dat scheelde weer ontwenning, al reden ze nu weer rechts. Eenmaal aangekomen in Hpa-an, hadden we geen hostel geboekt en we kregen het dan ook een beetje benauwd toen het donker werd, onze backpack steeds zwaarder werd en het derde hostel/guesthouse óók al vol zat. Gelukkig was dit keer vier keer scheepsrecht en konden we terecht in een double room bij het Golden Sky guesthouse. Dat het hier zo vies was dat we niet eens durfden te douchen, moesten we ons maar overheen zetten, al verbaasde het ons erg dat we geen bed bugs ervan kregen. (; De volgende dag hadden we in Hpa-an te besteden, want we zouden om 6 PM de nachtbus naar Mandalay nemen. Deze dag begonnen we met ontbijten op de locale market en het is maar goed dat we niet zo snel vies zijn van alles, want de noodles die we voorgeschoteld kregen had ze eerst even goed gemixt met haar handen, natuurlijk zonder die te wassen na de vorige 4 mensen te helpen aan noodles.Daarna hebben we fietsen gehuurd om langs wat pagodes te gaan en naar het Khar Thar Yar Lake te fietsen, waar we op de brug lekker een boekje hebben gelezen.
Voor mannen is het hier in Myanmar trouwens helemaal sociaal geaccepteerd om een rok te dragen. Verder kijkt iedereen ons hier heel raar aan, alsof we van een andere planeet komen en WIJ degene zijn die gele verf op ons gezicht hebben en doen of het de normaalste zaak van de wereld is (; (de verf is trouwens tegen de zon en omdat ze het mooi vinden). Als wij iets zeggen in het Engels lachen ze ons ook echt uit, maar gelukkig zijn de mensen hier veel vriendelijker dan in Thailand en worden we vaak begroet met "hello!" Of "Mingdalabar!"
Hoe relaxed de middag was, hoe verschrikkelijk de nacht werd... om te beginnen stonden we keurig op tijd (eigenlijk 17:50u pas, maarja, we deden ons best!) bij de bushalte (na eerst bij de verkeerde bushalte te staan, kan gebeuren). We hadden namelijk via ons guesthouse een ticket voor de bus gekregen in het Birmees, handig omdat we dat zo goed spreken ahum. Ze hadden ons verteld dat de bus 'ergens bij de kloktoren' zou vertrekken, dus daar begon de zoektocht. Een mevrouwtje achter een bureau wenkte ons met waar we heen moesten, dus wij ticket laten zien en zij vertelde ons dat we goed zaten en hier moesten wachten. Vervolgens zagen we zo'n 8 bussen voorbij komen, maar elke keer was het hem niet volgens haar, en wij werden steeds maar zenuwachtiger. Eìndelijk wenkte ze ons dat onze bus net langs reed, maar daarvoor moesten we wel eerst nog 5 min om de hoek lopen. Op zn Aziatisch was de bus een uur te laat, maar de Aziatische tijden zijn we inmiddels gewend. We zaten vooraan in de bus, fijn om niet misselijk te worden dachten we nog. Ook fijn om absoluut geen oog dicht te doen bleek later. We zijn oprecht van mening dat de Birmeense mensen de toeter hebben uitgevonden, zij gebruiken dit namelijk bij ongeveer elke mogelijkheid en dan het liefst zo hard mogelijk. Ze toeteren om iemand te waarschuwen dat zij er aan komen, om iemand te waarschuwen dat er iemand anders aankomt, om te laten weten dat iemand kan gaan inhalen of gewoon als ze iemand leuks op straat zien lopen, duidelijk right?? Je begrijpt het al, zelfs met oortjes in kwam het toeteren overal bovenuit. Daarnaast konden de stoelen ook nieeeet naar achter, dus probeer dan maar eens rechtop lekker te slapen. Als laatste stopte de bus ook elk kwartier, om mannen er in en er uit te laten (?) of soms stonden ze gewoon even met zn allen naast de bus niks te doen (?) En wij maar vrezen voor onze backpacks die onderin lagen dus maar omstebeurt uit het raampje proberen te kijken (geen zorgen, belangrijke spullen hadden we bij ons). Net op het moment dat de chips tot avondeten wilde bekronen en plassen voor altijd op wilden geven(rond 23u), maakten we een stop waar zowaar wij er ook uit mochten (verbazing!). Wc's zijn trouwens echt een ding en het wordt steeds erger.. hoewel we in Thailand nog wel toiletbril-wc's zagen (al moest je daar bij restaurantjes wel eerst naar buiten voor) zien we nu bijna alleen maar hurk wc's (Lotte's favoriet, hoef je niks aan te raken)! De hoop op wc papier hebben we denk ik 3 weken geleden al opgegeven, dus dat is nu steeds servetjes meepakken of op Anna's tissuesvoorraad teren. Wc papier mag absoluut NIET in de wc (vergeten we steeds) dus dat gooi je in het prullenbakje dat in de wc -en soms gewoon buiten- staat, maar meestal nergens te bekennen is. Doortrekken is helemaal om te lachen; er staat bijna overal een ton met water, waar je met een bakje die er al in ligt water uit moet scheppen... dat slaan we over dus!
Maar goed, terug naar onze worst night ever, met nekpijn en amper 4 uur slaap kwamen we om 7:30u aan in Mandalay waar we meteen doof getetterd werden door alle mannen die ons een taxi ritje wilden geven. Ienemienemutte gedaan, beetje afgedingt en op naar ons hostel Four Rivers. Dat zag er veel te chique uit (we sliepen op een mixed dorm toch??), onze kamer was nog niet klaar, maar we mochten wel douchen en mee ontbijten op het dak (welja) (tot 9u, dat is weer jammer). Als echte Nederlanders hebben we weer fietsen gehuurd om Mandalay eens goed te verkennen. Het verkeer is hier wederom een hoopje: een hoop getoeter en gewoon maar gaan! Wat we hebben bewonderd: het Grand Palace, Shwe in Bin Kyaung, Shwenandaw Kyaung en Mahamuni Paya. Voor de sunset hebben we Mandalay Hill beklommen (40 min lang traplopen, dat werd spierpijn ja), maar een prachtig uitzicht. We hebben ook onze model skills uitgebreid, want mensen gaan maar al te graag met ons op de foto, "stiekem" en niet. Wie hollandsnexttopmodel gaat winnen is wel duidelijk, Lot wordt hier namelijk verward met Shakira. Op de terug weg een heerlijke streetfood roti gehaald voor 600 kyat (reken maar uit ;)) Overal op straat lopen hier monniken in donkerrode gewaden, die erg vriendelijk zijn, itt Thailand waar je ze nauwelijks mag aankijken.
Na een goede nachtrust voor An en Lot, bleek Hill last te hebben van voedselvergiftiging (na als enige een noodle hapje uit de supermarkt te hebben gehad) dus die bleef op bed uitzieken, terwijl Lot en An op de scooter naar 3 keizerlijke steden zijn gereden: de heuvel met tempels en kloosters in Sagaing, De Bagaya monastery en tempels en paard-en-wagens in Innwa en voor een prachtige zonsondergang naar de U Bein Bridge in Amapura waar Hill ook heen kwam. Oh ja, Anna vond nog een reden om te toeteren: alle honden waarschuwen dat ze eraan kwam, dit werd misschien wel de meest voorkomende regel.
De volgende dag was het tijd om naar Bagan te gaan met een minivan aka lokale bus, waarbij bumpy Road zéker geen understatement is. In Myanmar hebben ze guesthouses ipv hostels, en eenmaal daar aangekomen E-Bikes (soort scooter) gehuurd en rond gereden in Bagan en op de Buledi tempel de prachtige zonsondergang gezien. Bagan is zo mooi, gigantisch groot met overal de mooiste tempels, nauwelijks te omschrijven of vast te leggen op een foto. Vroeg gaan slapen, want we hadden voor de volgende ochtend onze wekker om 5AM (help) voor de zonsopgang. Dit bleek het 1000% waard, want de zonsopgang met de luchtballonen was zo magisch, iedereen werd er stil van. Onze dagen in Bagan hadden eigenlijk hetzelfde schema: vroeg de wekker voor de sunrise, gratis ontbijten, terug naar bed, rond rijden op de E-bike (vooral minder bekende tempels waren amazing), afsluiten met een zonsondergang, (daarna koelde het heel snel af) avondeten en rond 21:30 uur naar bed! ENORM veel foto's verder, hebben we 12 februari de nachtbus ("nachtbus") gepakt naar Kalaw, waar we een 3 daagse trekking naar Inle Lake wilden doen. Slapen in de nachtbus blijkt in Myanmar echt niet mogelijk, dus toen we om 2 uur s nachts aankwamen in Kalaw waren we behoorlijk gesloopt. Omdat we tot 8:30u moesten wachten tot de trekking begon, hadden we 2 opties: wachten op plastic krukjes in een enge Tea room, of een hotel kamer boeken. Die keus was snel gemaakt, en omdat er nog maar 2 bedden waren hebben we die gedeeld met 2 hele aardige meisjes uit Denemarken (we kunnen het wel ;)). Over die trekking horen jullie meer in ons volgende verslag!

Wij hebben het hier nog steeds onwijs naar ons zin, en we missen jullie een heeeel klein beetje! (;

Heel veel kusjes van ons