First three weeks down-under

Lieve lezers en in het speciaal lieve Lot,

Met zeker wel meer dan een paar tranen hebben we afscheid genomen van Lot en willen we graag met jullie terugblikken op de eerste drie weken in Ozzie met zn drieën. Melbourne was een flinke overgang, zonder Sam (Hills zusje), zonder zon en een taxirit van 60 dollar ipv 3. Ook werden we raar aangekeken in onze outfits, vooral de slippers maakten een groot contrast met de winterjassen van de locals (op laundry day durfden we ons niet eens op straat te vertonen). Van 3 keer uiteten naar alles zelf koken viel ook tegen maar daar was dan wel eindelijk Lot dr lang verlangde pastapesto. Ook uitgaan bleek iets fancier dan verwacht, waar wij in Azië de flashpackers waren bleken we hier underdressed, maar het weerhield ons er niet van flink los te gaan bij perseverence (voor de kenners soort steels) en laundry (vunzige deuntjes 2.0). Om 9 uur stonden we op voor de free pancakes om vervolgens nog 'even' terug ons bed in te gaan, 'even' werd 8 uur later waarbij we drie keer ons horloge checkten om toch echt te moeten concluderen dat we tot 5 uur 's middags geslapen hadden (wat 2 uur tijdverschil wel niet voor jetlag kan opleveren, don't blame it on the alcohol). Omdat we hierdoor een dag minder in Melbourne hadden, we voor Koningsdag in Sydney hadden afgesproken en auto's huren hier ook beduidend duurder is, besloten we de Great Ocean Road in 24 uur te doen (men had ons verteld dat dit te doen was..). Vol goede moed maar een tikkeltje onwennig voelden we ons enigszins illegaal aan de linkerkant van de weg en werden de ruitenwissers vaker ingezet dan de knipperlichten. We reden langs de prachtige kust, stopten om op een van de mooie stranden onze zelfgemaakte avocadosalade te nuttigen en ergens anders een wilde koala te spotten, maar de afstanden waren groter dan verwacht en het werd al gauw donker toen de regen ook nog eens met bakken uit de hemel kwam vallen. Low budget sliepen we in de auto en zodra het licht was raceden we (no worries, we waren niet meer in Azië dus natuurlijk wel binnen de snelheidslimiet;)) met wortels als snack en meloen als ontbijt langs alle resterende hotspots om tien minuten te laat de auto gelukkig nog net te mogen inleveren (PANIEK). We denken dat verder alleen Max Verstappen dit in een dag kan dus als je niet alleen voor de foto de auto uit wilt, raden we je voor deze zeker prachtige route minimaal 2 dagen aan.;) In Melbourne spendeerden we ook nog een halve dag bij een travelagency want nog een verschil met Azië is dat je voor de eastcoast van Australië al je trips vooruit moet boeken en plannen omdat het anders vol zit. Fraser, Whitsundays, Magnetic Island, surfen, duiken, wel of niet skydiven, je kon het zo gek maken als je wilde. Wat we hebben besloten komen jullie later achter maar onze bankrekening was in een dag in ieder geval een stuk leger en onze planning voor de eastcoast helemaal vol en dus stapten we gauw op de bus naar onze volgende bestemming. Sydney bleek wat betreft uitgaan nog fancier dan verwacht en beduidend strenger ook, niet alleen slippers maar ook zingende meisjes worden hier uit de rij gepikt, gelukkig miste Lot niks (volgend jaar toch maar weer koningsdag in ons eigen Amsterdam). We werden hier rondgeleid door Lian (een vriendin van Hill die hier woonde) en bezochten de beroemde opera house, harbour bridge en liepen de prachtige coastwalk vanaf Bondi Beach samen met onze Engelse vriend Jack uit Melbourne. Verder namen we in Sydney de trein (die dan weer een stuk goedkoper is dan onze eigen ns) naar de Blue Mountains bekend om de Three Sisters en daalden we voor het dal 4000 traptredes af om ze vervolgens aan de andere kant van de vallei helaas allemaal weer op te moeten, maar het uitzicht was het zeker waard. Met een stapel pannenkoeken voor onderweg waar je u tegen zegt (Anna mocht eindelijk weer bakken..) reisden we de Goldcoast af, vanwege het nog koude weer sloegen we het surfen in Spot-X over en gingen we van Byron Bay (waar we ons tussen alle joints bijna in Amsterdam waanden en op elke hoek van de straat wel een verloren hippie muziek zat te maken) naar Surfers Paradise (een soort Zandvoort aan Zee maar wel goed voor Baywatch foto's, al waren de echte lifeguards hier minder door gecharmeerd en werden we ondanks meerdere pogingen bij elk nieuw surfboard niet aangenomen). Brisbane was de derde grote stad, het heerlijke weer zorgde voor een super gezellige sfeer, jong en oud vermaakten zich in de prachtige parken, waarvan Southbank met een strandje en openbaar zwembad onze favoriet was. 's Avonds bij het uitgaan voelden we ons weer eens underdressed en keken we onze ogen uit, laten we zo zeggen; Geordie Shore is er niks bij. We namen de bus naar Noosa waar iedereen verzamelt voor het beroemde Fraser Island. Hetgeen waar we ons zo lang op verheugden, bijna in het water gevallen, maar die regen zijn wij wel gewend als echte Hollanders en je bent er maar een keer dus waarom zou je niet bij 15 graden lekker in het ijskoude water zwemmen toch;) 3 dagen reden we met onze Fraser groep verdeeld over 4 auto's over de stranden van dit prachtige onaangetaste eiland (bijna geen gebouwen of überhaupt wegen en dus kregen Lot en An gelijk een antislipcursus in de 4WD op het zachte zand). Car 4 (onze auto) vertoonde wat mankementen (spontaan uitvallen, ruitenwissers zonder rubbers waarvan het niet sluitende raam het vervelendst was met de regen), maar dit mocht de pret niet drukken met een auto vol Engelsen en één Deen die duidelijk in het nadeel was bij de Engelse versie van ik zie ik die wat jij niet ziet; I spy with my little eye. 's Avonds dronken we goon (de hier bekende 5 liter pakken 'wijn' die slechts 13 dollar kosten en waar je gratis hoofdpijn erbij krijgt) en speelden we vele spelletjes met de groep bij gebrek aan een uitgaansgelegenheid. Verbazingwekkend genoeg hadden we op Fraser de beste nachtrust ondanks de flinterdunne matjes in onze tipi's waarbij de gevaarlijke dingo's (een soort honden die je overal hebt rondlopen op dit eiland en er heel aaibaar uitzien) gelukkig van ons gescheiden werden door grote hekken. Terug in Noosa was er een afterparty met een groot beerpongtoernooi en werden we gelukkig verwend met een heerlijk zonnig dagje op het strand zodat Lot even kon bijbruinen om iedereen nog iets jaloerser te maken bij thuiskomst. Want helaas betekende fraser het einde van het avontuur met zn drieën. Het afscheid nemen viel nog zwaarder dan verwacht. Lieve Lot, we willen je bedanken voor al je apparatuur (ipad, splitter), geplan (maps downloaden, hostels op tijd boeken), goede humeur (kunnen wij af en toe nog wat van leren) maar bovenal je gezelligheid en humor! Nogmaals, zonder jou was het niet hetzelfde geweest. We gaan je ontzettend missen, maar gelukkig niet voor lang! Hele dikke kus en we zullen jullie gauw vertellen over wat er gebeurde toen we de hostels opeens voor twee moesten boeken en Lot ons niet meer tegen verslapen kon beschermen.

Liefs!!